Bibu est Deus. Deus est risortu!
di Franco Stefano Ruiu
5' di lettura
8 Aprile 2023

“Santa Maria ja’ est bella a Pasca ‘e aprile cando torran sas runchines dae mare”. Est in custa manera, chin custos versos galanos, chi Pipieddu Satta, su poeta balente nugoresu, nos at cherfiu ustrinare sa Pasca chin d-unu retrattu, a modu suo. Nos l’at cherfia ammentare mentovande sa cresia de Santa Maria chin d-unu bolu de runchines chi sun torrande a Nugoro dae mare, dae terra anzena. Una bisione de ispera e peri cresiastica belle chi issu nanchi fit palas a Deus. E duncas Pasca ‘e aprile est die de ispera ca su Cristos torrat a bida, binchidore de sa morte e de su disisperu. 

Pasca, b’at pacu itte narrere, est una die bundante, differente dae tottus sas atteras. Non est pro nudda chi sos mannos ajan bocau a campu peri su dizzu: “Ello, itt’est, cada die Pasca?”. Balla ca nò! Non benit bene chi pottat essere cada die Pasca. Est una die chi deppet ponnere a pessare: b’est s’iscuru e b’est sa luche, su malu e su bonu, su frittu e su caente. Sos contos jà torran, e comente puru: toccat de aere semper’un’ispera, pro more de sa fide, ca est sa fide s’unica a nos dare una ghettad’e manos cando tottu paret contrariu, cando s’iscuricore de sa notte diat parrere chi non finat mai. E imbezes die pro die torrat s’arbeschida, e custu cussideru deppet’essere de azudu, pessande a sa Pasca, mascamente a Pasca ‘e aprile, ca est tando chi “torran sas runchines dae mare”. 

E duncas, in sa duminica ‘e Pasca, diat parrere chi sa Chida Santa, chin tottus sas cerimonias suas lastimosas e de dolu, siat un’ammentu de meda tempus innantis e non de pacas dies coladas. Paret peri de intendere unu nuscu differente, comente chi su beranu depat cuminzare propriamente cussa die e chi sa carena l’esseret aisettande. E commo, pro torrare a su contu de sas usanzias nostras Pasca cheret narrere “Incontru”. Incontru de su Cristos, binchidore de sa morte, chin sa Mama chi, su prus de sas bortas, est galu presentada a curruttu. 

Est custa sa bellesa de sos usos anticos: cada bidda festat sa Pasca a modu suo. In d-una cosa ebbia sos usos s’assimizan appare: su populu sichit a mantennere in cussideru su dolu e sa cuntentesa de sa Mama. Sun sas istatuas e sos canticos a narrere su ‘e narrere. Dogau Uliana, inube su Cristos juchet in manos un’istendardu garrigu de oro, in sas atteras biddas sa matessi istatua non juchet una prenda chi est una. Nostra Sennora, imbetzes, inube non est raffigurada a curruttu, est garriga de donos de cada zenia. Su curruttu peroe b’est galu, in parte ebbia, ca in cuccuru juchet unu belu nigheddu. An a essere sos corfarjos, chi la juchen a pala, a manu a manu chi sas istatuas si sun addobiande, a nche liu trocchere. Cada inchinu chi si fachen sa Mama chin su Fizu, una trocchia ‘e belu. Diat parrere chi cussa “Poveritta” non bi siat galu credende chi cussu Fizu, chi l’an mortu chin rigore, pottat torrare a bida. E imbezes est beru, sos contos jà torran ca “sas tres dies…” sun coladas. Cando sas istatuas an a essere cara a cara, cando s’urtimu sinzale de curruttu nche benit dogau a banda, est tando ebbia chi Nostra Sennora at a essere cuntenta, ca est tottu beru! Ecco, in cussu mamentu, inube sas cuffrarias sun galu presentes, cuminzat unu canticu. Unu canticu de “A bibu est Deus?”. Mancu pro brulla! Unu canticu pro Nostra Sennora, “Regina Coeli laetare…” chi diat essere su Magnificat. Su populu chi, in Chida Santa at piccau parte a su dolu de sa Mama, pro su patire e pro sa morte de su Fizu, commo, belle chi b’est su tantu de cantare sa torrada a bida de su Fizu mortu, cantat sa cuntentesa de sa Mama, una Mama chi est Mama ‘e tottus, de “sos tottus” de sempere e de tottube. Una borta chi sas istatuas si sun addobiadas sas duas prozessiones benin appare e tuccan cara a cresia pro concruire s’Incontru chin sa Missa solenne cantada. Commo est Pasca abberu, ca sas runchines sun torradas dae mare.

Salamitra 

Condividi
Titolo del podcast in esecuzione
-:--
-:--