Sas cadiras de zia Grassia Brotzu
Su bellu fit a la biere in intro ‘e cresia. Pariat una pantuma chin sese o sette cadiras a sicunde.
di Franco Stefano Ruiu
8' di lettura
15 Aprile 2024

Est semper ziu Mimiu chi contat su contu e duncas est contu de beridade, una beridade connotta dae issu matessi e non contu chi issu podet aere bocau a campu. Custu est su contu contau dae ziu Mimiu ettottu.

Non credo chi in tottu Nugoro b’esseret istada femina prus lezza de zia Maria. Fit tottu mal’addressada e male cumbinada in tottu sa pessone. Tottu torta e chin d-una conca manna cante a unu mojolu. Issa non azzappavat iscarpas in loccu de sa misura sua e pro custu lias deppiat cumbinare, male comente podiat, su carzolaju, chin pedde grussa e chin su fundu ‘e gomma remonia dae carchi copertone betzu de otomobile. Da est beru chi li duravan fintzas tres annos ma cussos pedes de paone, mannos e intorticaos, chin cussa zenia de iscarpas male adderettadas, parian meda prus mannos de su chi fin. Su concone fit semper cuzicau dae unu muccadore nigheddu tottu ispittuddau. Sa cara: juro chi non juchiat grista ‘e fazza. Fit de colore bischidu e biaittu e tottu pimpirinau de neos nigheddos. Su nasu nche li piccavat belle tottu sa cara. Parjat un’iscarpedda de creatura e sa bucca parjat un’istampu ‘e bassa, pudiore a banda. De ocros, a urtimu, nde juchiat petzi un’assimizu. Zenia de bellesa, poveritta!

De carena b’at de narrere chi fit galu pejus. Tott’isculembra, incurbieddada e male cumbinada. Juchiat duas buzas pro tittas, ca cussas non fin tittas. Las juchiat penduliande fintzas a s’imbilicu ca dossette pro las appunteddare issa non de poniat. E su culu pariat chi nche l’esseret arribbau a sutta ‘e su gattile. Caminande non illebiavat pedes dae terra. Andabat istrisina-istrisina e istavat pesande prughere comente chi b’esseret colande unu postale in parte sua. Una brusa a froricheddos biancos, tottu isculoria dae su tempus. Una fardettona ligada a chittu, chin d-unu presorju biancu, tottu prena de tappulos de milli colores. Cando si pinnicavat pariat de biere unu pischeddu prenu de pannos bruttos.

Su bellu fit a la biere in intro ‘e cresia. Pariat una pantuma chin sese o sette cadiras a  sicunde. Las piccavat a tira, paris chin sos pedes e pediat a sa zente si a bortas las cherian. Lu pediat chin d-unu piliu ‘e boche: “Bisonzu de cadiras azes?” Tottus lias piccavan, peri si non d’ajan bisonzu, pro dolu ca ischian chi fit dae cussu chi campavat, poveritta. Cussa sì chi fit un’opera de caridade, abberu, pro chie si la fachiat. 

S’incunza e sa cuntentesa manna de zia Maria fin a Nadale in occasione de sa nobena. Tando sa cresia si prenavat a isticcu e issa, poveritta, resessiat a remonire carchi soddicheddu in prus. Fit in cussa occasione chi si non li davan carchi pinzu de beste pro limusina issa podiat acconcare de si comporare brusa e fardetta nobas chi li deppian durare tottu s’annu. 

S’affittu de sas cadiras fit duos soddos, non fit meda a narrere su beru. Mancari gai, bi fin duas pessonas chi sas cadiras si las battian dae dommo issoro pro nanchi risparmiare. Allumancu pro cosa! E zia Maria non resessiat a lu bajulare. Fatt’istat chi cando si las bidiat arribbande si poniat a carraschiare in modu chi sa zente s’esseret zirada pro si segherare de su chi fit suzzedende e chie nanchi fin sas cul’e craedda chi cadiras non de cherian belle chi podian.

Una fit zia Bobbedda chi sa cadira si la fachiat battire a pala dae su nepode. S’attera fit zia Costanzona, a sa cale lia battiat sa teracca. Sa lamenta de zia Maria Brotzu jà bi cheriat abberu: ca non fin zente povera e jà fin a ghettu de si las podere pacare e de fachere cussa chi fit un’opera de caridade. A malannatta, ajan peri sa pretesa chi cussas duas cadiras zia Maria las esseret remonias in sacrestia paris chin sas suas, pro non istare cada die andande e torrande chin cusss’isfadu. Mancu nau chi a cuss’uricra zia Maria non b’at intesu mai.

Nugoro jà s’ischit chi est bidda contularja dae sempere. Peri in cuss’occasione sas limbas malas istavan nande e cussas bonas navan sa matessi cosa de sas malas. Zia Costanzona, ca fit craschia buddas chi aeret appiu sa dentiera a cumone chin su maridu, belle chi nanchi manicavan a borta a borta, a sicunde. Mancu male chi su maridu fit meda, ma meda, pejus de issa.

Zia Bobbedda, s’attera craschia buddas, non fit a mancu de zia Costanza. Non ischiat mancu cantu podiat aere ma a la biere pariat una pidora. S’aggrucavat cada muntonarju de sa bidda in chirca de robba de remonire! Abbirgonziat su nepode, unu zovanu de belle bint’annos, fachendesi juchere sa cadira a pala dae dommo sua a cresia. Unu sero, sos cumpanzos de su nepode, restos de galera tottu cantos, si sun cubaos in palas de sos muros ube deppiat colare e li bochinavan, pro l’abbirgonzire, de pistare sa gobba de sa zia! Issa, malasorte, istava pompiande de malu grabbu in cherta de bennnere a ischire chie nanchi podian essere cussos inziadores e issos tando sichian a fachere su derre pejus de prima. 

Zia Bobbedda fit una femina de intragnas malas. De carena pariat una sisaia chin d-unu gobbo in dainnantis e unu in daesecus. Sa cara fit bettedde e fit attaccada a coddos ca su trucu fit comente chi non b’esseret istau: pariat ingurtiu dae sas pettorras. Bellegai fit sempere inzipriada e chin sos murros coloraos in color’e bagna ‘e maccarrones. Sas tittas las juchiat ispartinadas finzas a supra ‘e renes. Fatt’istat chi, dae su sero chi sos cumpanzos de su nepode los an accanarjaos, a cresia est torrada a sa sola. Chene nepode e chene cadira, e a mala boza, est bennia a essere parrocchiana de zia Maria Brotzu. Ma non est finia gai! 

Una die, ziu Bambarru, su sonador’e sas campanas de cresia, si nch’at ismenticau sa jannedda de su campanile ghirada chenza luchette. Sos cupanzos de Antoni, su nepode de zia Bobbedda, Mimiu, Petteu, Boboreddu e Bobor’e Tonia sun imbuccaos che coettes in s’iscaledda astrinta e corconosa de su campanile, fintzas a susu a ube fin sas campanas. E fit nibau.  Maccos e non sapios, an ammaniau una bette bozza de nibe chi pariat una corbula e an aisettau chi seret finia sa nobena. Comente ch’an allampanau a zia Bobbedda an aisettau chi seret colande sutta. A cussa an lassau andare sa bozza chi peroe, pro disgrassia sua, at fertu a conca a ziu Pera Micheli, s’orolozarju, chi fit iffattu de zia Bobbedda e nche l’at bentulau a terra, tottu irmeddighinau.

Sos dannaresos, in su mentras, bida sa mala parada, nche sun falaos alluttos dae su campanile. Azzommai si sun iscollaos currende in cussas iscaleddas. Arribbaos a pratta ‘e cresia, derettu si sun postos a nche pesare a ziu Pera Micheli chi fit galu tuttau dae unu por’e nibe. S’idea fit de nanchi fachere biere chi sos balentes non fin issos. Su poverittu fit assustrau, a orrjos e tottu pistoreddau. Gherra lis at dau pro nche lu bocare dae sutta cussu quintal’e nibe, poveritteddu, fit prus mortu che bibu. Antoninu, su nepode de zia Bobbedda, chi su sero fit a contu suo e non chin sa zia carrandeli sa cadira, s’est astrintu a su disaccattu e a sos cumpanzos. A s’iscusiu, lis at nau: “Male bos est andada! Lastima! Chissai chi bos andet mentzus un’attera borta”. 

Salamitra

Condividi
Titolo del podcast in esecuzione
-:--
-:--